می آید آن زیبا گل باغ ولایت
آن گل که زینت بخش باغ است و بهاران

جان های ما باشد فدای مقدم او
در انتظارش بی نهایت جان نثاران

راه سعادت بگذرد از کوی مهدی(عج)
طی کرده اند این راه جمع رستگاران

ذکر لب ماهی دریا هست مهدی(عج)
یابن الحسن (عج) قمری بگوید با هزاران

گر پرده برگیرد ز رخ آن ماه زیبا
هوش از سر ما میرود چون پرده داران

گیرد بقا هرکس فنا در راه او شد
دل برده نامش از تمام شهریاران

در راه عشقش پای از سر کی شناسم
نامش که می آید من از بی اختیاران

با آن که حاضری و حضورت همیشگی است
دیدار توست آرزوی چشم زار ما

از دشمنان چه زخم زبان ها شنیده ایم
و از دوست نغمه ی غم هجر ان یار ما

در سینه آتش است و به دل داغ دوریت
آقا بیا، بیا که شد از کف قرار ما

لبریز گشته کاسه ی صبری که داشتیم
از حد بسی گذشته دگر انتظار ما

بر روی قلب تک تک ما نقش بسته است
یابن الحسن(عج) تویی سند افتخار ما

دستان ما تهی و نداریم اعتبار
آقا بیا بیا که تویی اعتبار ما

آقا صفای هر دو جهان از وجود توست
نامت همیشه ورد لب است و شعار ما

آقا ببین که طاق شده طاقت همه
رفته ز کف ز دوری تو اختیار ما

دنیای ما سیاه تر از زلف تار توست
شد تیره تر ز ظلمت شب روزگار ما

ما را به یک نگاه اگر میهمان کنی
آن یک نگاه هستی و دار و ندار ما

سوی مزار ما گذری گر کنی ز مهر
گلشن شود به یمن قدومت مزار ما

مثل آن زورق بشکسته ی دور از ساحل
از بد حادثه در بند دو صد طوفانم

شده ام بی سر و سامان ز غم دوری یار
شود آیا که دهد یار سر و سامانم

جمعه ها از پی هم می رود اما افسوس
دیدن یار نشد سهم من و چشمانم

درد من درد فراق است و دوایش وصل است
مُردم از درد، خدایا برسان درمانم

جان من حضرت یار است که از من دور است
ای خدا مرحمتی کن بده بر من جانم

قاری ام بر لب من نیست به غیر از قران
یار من ترجمه ی صوت من و الحانم

مادح آل عبا(ع) بوده ام از روز  نخست
تا ابد بر سر این عهدم و این پیمانم

تاج فخر دو جهان را به سرم بنهادند
چون که شد نوکری آل عبا(ع) عنوانم

اکنون رسیده ایم به نزدیک آسمان
اینجا به سیر عالم معنا رسیده ایم

بعد از هزار سال غم هجر روی یار
در جمکران دیده به مولا رسیده ایم

چون چشم دل برای تماشای روی اوست
با چشم دل به شوق تماشا رسیده ایم

لبریز حب آل علی(ع) سینه های ماست
شکر خدا به اوج تولا رسیده ایم

بس با صفاست گلشن و گلزار فاطمه(س)
با عشق دیدن گل زهرا(س) رسیده ایم

بودیم مرده گر نفس گرم او نبود
یا رب سپاس ما به مسیحا رسیده ایم

فصل بهار و نکهت گل، رویت بهشت
اینجا میان باغ شکوفا رسیده ایم

اولین جمعه، انتظاری نو

باز هم فصل دل سپردن شد

دل سپردن به گلعذاری نو

ذکر یا مهدی(عج)، ورد لبهامان

در کنار هر جویباری نو

بارها مُردیم از غم هجران

جسم ما شد خاک،در مزاری نو

فصل هجرانت کی به سر آید

تا بیایی با ذوالفقاری نو

آتش هجران جان ما را سوخت

در غم سرو و سایه ساری نو

گرد غم بر شهر سایه افکنده

از غم هجر شهریاری نو

از وفا بگذار پا به چشم ما

تا دهی بر ما، افتخاری نو

بی تو ما هیچیم، با تو بسیاریم

تو به ما دادی، اعتباری نو

چشم ما عمری بوده بر راهت

تا بیایی در روزگاری نو

رخ نمایان کن، جان ما بستان

سال نو شد ما جان نثاری نو

با ظهورت بر ما کرم بنما

تا نگیرد دلها غباری نو

چشمان ما به ظلمت شبها گرفته انس
دیگر کسی در آرزوی نور ماه نیست

لبریز خواب گشت اگر چشم در شبی
در انتظار صبح سپید و پگاه نیست

راهی که رفته ایم به جز گمرهی نبود
راهی که منتهی به جز از قعر چاه نیست

گشتیم دور و دورتر از یار دم به دم
هجری که غیر حاصل یک اشتباه نیست

تو سالهاست منتظر یار و یاوری
اما کسی به عضویت این سپاه نیست

پرونده های ما که شود عرضه بر شما
شرمنده ایم چون که به غیر از سیاه نیست

کس دل نبسته بر سر زلفت در این جهان
فکر کسی به جز زر و سیم و رفاه نیست

عمری که بی نگاه تو بگذشت مردگی است
سرمایه ای که حاصل آن جز تباه نیست

عالم به یک نگاه تو چون گلستان شود
آقا سلام، موقع آن یک نگاه نیست؟

بود همواره امیدم که شما یار منید
و شما قطع نمودید امیدم باشد

همه جا در طلب یار گذر کردم من
و از همه خلق شما را بگزیدم باشد

بر لبت نام من اما به دلت جایم نیست
دست اما ز شما من نکشیدم باشد

دستگیر همه ی عالمیان هستم من
بارها نیز به داد تو رسیدم باشد

کربلا گفتی و خون شد دلم از داغ حسین(ع)
روضه های شب و روز تو شنیدم باشد

ای که داری طلب دیدن رخسار مرا
من همان معنی قران مجیدم باشد

به انتظار نشستیم سالها و نیامد
بیا و رحم به ما کن خدا، رحیم تو هستی

به چشم دل نگرم تا که جلوه اش بینم
ورای دیدن ما ای خدا، عظیم تو هستی

چه می شود که گذارد دو پای بر دیده
بگو کرم کند آقا به ما، کریم تو هستی

دلیل غیبت او در من است، می دانم
که گفته بود به من هاتفی، رجیم تو هستی

دلیل غیبت اگر من، دلیل آمدنش تو
گشایشی بنما جان من، حلیم تو هستی

رضای ماست رضای تو، صبر ما به بلایت
که صاحب بهشت تویی، مالک جحیم تو هستی

خدای من ، تو بده اذن آمدنش را
که امر امر تو باشد بلی، حکیم تو هستی

مراست آل علی(ع) رهنمای راه سعادت
یگانه راه سعادت، که مستقیم تو هستی

کنده می شد ریشه الحاد و کفر از بیخ و بن
هرچه کافر پیشه ، از دستانش ایمان می گرفت

فصل رویش می شد و شاداب می شد این زمین
این زمین از آسمان پیوسته باران می گرفت

در جهان دینی به غیر از دین حق باقی نبود
عالم هستی صفا مانند بستان می گرفت

نغمه ای غیر از نوای یا علی جایی نبود
پای تا سر این جهان آوای قران می گرفت

مردم دنیا همه با هم برادر می شدند
هر دلی در آن زمان رنگ گلستان می گرفت

شب فراری می شد و عالم به رنگ روز بود
آن زمان فصل خزان رنگ بهاران می گرفت