که ندیــــده رخ و دل داده به اویـــــــــند بسی

سیلی از اشـــــــگ بود جاری و رودی از خون

از غــــــم فرقتـــــــــش از دیــده چو رود ارسی

اگـــــــــر آن یار ســــفر کرده بــــــیاید زسفر

جز تماشــــــای رخــــــش هیچ ندارم هوسی

عاشق روی وی و زنده به عشــقش هستم

عشــــق او گر نبود من نکــــشم یک نفسی

هر که دل داده و عاشق شــــده جز بر رخ او

کار او عشــــــق نباشد که بود بوالـــــهوسی

گرکه در روز جـــــزا او نشـــــود شـــــافع من

نیـــــست در محکـــــمه آن روز مــرا دادرسی

شعر از : علی اسماعیلی

یـــــار می آید غم هــــــــــــجران به پایان می رسد

عاقبـــــت پایان پذیرد ظلـــــــــمت شــــــــــام فـراق

ظلمت شب می رود خورشـــــــید تابان می رسد

با شـــــجاعت ســــــــــر ببــاید داد انــدر راه عشق

چون که بر عشــاق، جان بل بهتر از جان می رسد

داروی درد تمــــــــــــــام دردمنــــــــــــدان جــــــــهان

با طبــــــیب بی نظــــــــیر عصـــــر و دوران می رسد

درد غــــربت درد جانــسوزی اســــت امّا ای غریب

غــــــم مخور آن یــــاور و یار غـــــــــــریبان می رسد

باغ و بســــــــتان جــــهان با روی دلــبر با صفاست

آن صـــــــفا و زینـــت این باغ و بســــــتان می رسد

ای خوشــا روزی که آید آن ســــــوار ســـــبز پوش

مــهدی صاحب زمان (عج) یار ضعــیفان می رسد

شعر : علی اسماعیلی

 شعر : علی اسماعیلی