هر صبح و شامگاه دست دعایم سوی خداست
در نغمه ام خطاست و یا در صداست عیب

باشد نگار ناز من از عیب پاک پاک  
شاید که دلربایی آن دلرباست عیب

عمریست آرزوی دیدن او مانده بر دلم
می میرم از فراق که آخر فناست عیب

وصلش به سوز و ناله میسر نگشت هیچ
عیب از من است یا که ز سوز دعاست عیب

لبریز عیب و نقص سراپای این جهان
تنها نگار ماست که از او جداست عیب

ما بر رضای حضرت داور رضا شدیم
عیب از خدا که نیست پس از این رضاست عیب

ما مردم جهان همه عیبیم عیب عیب
با ما غریبه نیست بسی آشناست عیب

شد همنشین تک تک ما از نخست عیب  
همراه ماست تا به ابد، با وفاست عیب

کردیم ادعا  که نداریم عیب و نقص
از ماست عیب یا که از این ادعاست عیب

گر پرده ای میان من و یار حایل است
برجاست پرده تا که سراپای ماست عیب  

هستیم ما اهالی شهر فراق و غم
هر شب به شوق اوست که بیدار مانده ایم

از کوفیان عهد شکن خسته ایم ما
از پیروان حیدر کرار مانده ایم

ما زنده ایم اگر، همه با عشق روی اوست
هرچند نیمه جان به سر دار مانده ایم

با شیر مادرم به دلم مهر او نشست
از درد هجر اوست که بیمار مانده ایم

دیدار روی او طلب ماست از خدا
عمریست از خدای طلب کار مانده ایم

شرط ظهور او صفای دل است و بس
افسوس ما هنوز گنه کار مانده ایم

اگر چه حرف تو ورد زبان تک تک ماست
چو موسم عمل آید کمیت ما لنگ است

میان ظلمت شبهای انتظار و فراق
تمام کوشش مردم نفاق و نیرنگ است

ظهور یار طلب می کنند و در دلشان
هوای گردش در پارکهای افرنگ است

شناسنامه شان خورده مهر اسلامی !!!
میان سفر ه چرا پس شراب و خرچنگ است

مگر که می شود آقا که عاشقت باشد
کسی که در بر وافور نعشه و منگ است؟!

خوشا به حال تو آقا که نیستی اینجا
به آنکه فاصله ما هزار فرسنگ است (به = بهتر)

بودیم در تلاطم طوفان غم اسیر
کشتی شکست خورده به بی لنگری گذشت

آماج تیر ظلم و ستم بود قلب ما
دلبر مدد نکرد و به بی سنگری گذشت

بودیم غافلان قافله ی عشق و عاشقی
گم بود راه ما و به بی رهبری گذشت

عمری که درپی ستاره اقبال گشته ام
در آسمان عشق به بی اختری گذشت

نادیده برده ای دل ما را به کوی خویش
دل داده ایم وعمر به بی دلبری گذشت

باز آی از سفر که زمان وصال شد
هنگام صبح گشت و شب دیگری گذشت

هر صبحگاه دل به سر موی او اسیر
هر شام خانه ی دل من خانه ی نگار

از هجر دوست شد همه ی عمر من خزان
بی روی دوست کی رسدم موسم بهار

گاهی گرفته ام به دو زانو دو دست غم
گاهی دو دیده ام شده از هجر زار زار

هردم دچار غصه ی تنهایی دلم
امّا در انتظار امام دوچار و چار

چشمم به در سفید شد آقا نیامدی
عمرم گذشت لحظه به لحظه در انتظار

هر صبح دلخوشم که تو از راه می رسی
هر عصر دلغمین که نیامد دوباره یار

پرده ی غیبت اگر مانع دیدار تو شد
بی گمان در همه دم ناظر کردار منی

سعیم این است که دوری کنم از صحبت لغو
آخر ای جان جهان سامع گفتار منی

دانم ای دوست که دانی همه اسرار جهان
یار دیرین من و محرم اسرار منی

مشکلی نیست که با دست تو آسان نشود
مشکلی نیست مرا تا تو مددکار منی

غم بی یاوری و غصه تنها بودن
به فنا رفت چو فهمید که تو یار منی

کار من بود جفا کاری و کار تو وفا
من جفا کار تو امّا تو وفا دار منی

یوسف حسنی و بازار فروشت اینجا
عجب این است چرا پس تو خریدار منی؟

شب جدایی تو شام درد و رنج و غم است
ز بعد ظلمت شب گرچه هست فردایی

گشوده مرغ دلم بال و پر، تماشا کن
به جستجوی تو پر می زند به هر جایی

به خواب کاش روم تا که خواب تو بینم
شبی که خواب تو بینم شبیست رؤیایی

پری رخان زمین پرده می کشند به رخ
اگر ز پرده غیبت دمی برون آیی

تو یوسفی و زلیخای تو تمام جهان
به پای تو نرسد هیچکس به زیبایی

«صلاح مملکت خویش خسروان دانند»
بیایی یا که نیایی امیر و مولایی

منم که تشنه ی یک جرعه از نگاه توام
نگاه خود بده بر من ز فضل و آقایی

تمام باغ جهان پر ز خار و خاشاک است
تو آن گلی که صفا بخش باغ دنیایی

مشام ما بنواز ای گل همیشه بهار
که حسن یوسفی از نوع اصل زهرایی

یک عمر دو دیده به رهش دوخته بودیم
ماه ده و چار آمد و نور بصر آمد

دیگر خبر از غصه و اندوه و محن نیست
ای غمزدگان عمر غم وغصه سر آمد

آن شب که شب ظلمت و هجران صفتش بود
پایان شد و هنگامه ی فتح و ظفر آمد

برداشت نقاب از رخش آن ماه تر از ماه
آن بدر منیر از پس پرده به در آمد

بی روی مهش تلخی ایام چشیدیم
تلخی به فنا رفته و عهد شکر آمد

بر خاک بسایید سر سجده که اینک
از سوی خدا معدن در و گهر آمد

ای شیعه اثنی عشری مژده ترا باد
آن مصلح کل والی اثنی عشر آمد

ای قمری عاشق که سرودی غزل عشق
ده مژده به عشاق که شب را سحر آمد

از شوق بریزم زبصراشک دمادم
ای منتظران منتظران منتظر آمد