شعر : علی اسماعیلی وردنجانی

دیگر ندارم شور و حـــــــالی در ســــر خود
گم کرده راهــــــی مانده در بــین دو راهم

یارب اســــــیر دام طوفـــــــان بــــــــــلایم 
در دام طوفــــــــــــان بلا من  بی  پناهم

امشـــــب به زنـدان غم و غصّـــــه اسیرم
عشق است کارم ، عاشقی باشد گناهم

در ظــــــــلمت این شـــام تاریک و غم افزا
هم دلغــــمین هم سوگوار نــــــــور مــاهم

بنوشـــــته ام ای عشق بی پایان  رضا جان
با رنگ ســــــــبز عشق بر رخت ســــیاهم

او در غریبی جون کفن پوشـــــــــیده بر تن  
یارب ســــــــــــراپا غصّـــــه و اندوه و آهم

شعر : علی اسماعیلی

وی که نادیده شدم سخت، خریدارت من

پرده از چهره گشـا و به در آ از غیبت

که شدم چون دگران، وا له و بیمارت من

در میان همه گـــــلها تو گل سرسبدی

تو گل سرسبدو بین هــــــمه، خارت من

جمله یاران تو پاکــــــــــندو مبرّا زگنه

غرق بحــــر گنه و مــایه ی آزارت من

همنشین تو که از ماه سری ، خورشید است

تــــکه ابری منم ونـــــنگ تو و عارت من

چه کـــــنم زیور دنـــــیاست فریــبم داده

ور نه از روز ازل یار مـــدد کــــــارت من

یوسف فاطــــــمه، ای شـــافع روز عرصات

یار من باش، اگرچه نَـبُــــــــــدَم یارت من

شاعر : علی اسماعیلی

هست پیغــــمبر(ص) یگانه اســــــوه ی تقوا و دین
اسوه و اســـطوره ایـــــمان صـــــدایت می زند

در جوانمردی ندارد هیــــچ همــــتایی علی (ع)
سیدی شاه جوانمـــــردان صــــدایت می زند

بین آن دیــوار و در با پـــهلــوی بشکسته اش
دخت پیغــــمبر تورا ازجــــان صدایت می زند

خون دل جاری زحلـقوم حسن (ع)، در تشت و او
با دل خونیـــن و خون ریزان صـــدایت می زند

یک ســـری بالای نی قِِــــران تـــلاوت می کند
برســـر نی قـــاری قـــران صــــدایت می زند

درکنارعلقـــمه افــــتاده ســـــقایی به خــاک
با لب خشـــکیده و عطــــشان صدایت می زند

خواهـــــــــرغــم پـروری افــتاده در دام بلا
شهر ، شهر و کو به کو گــریان صدایت می زند

غنچه نشـــکــفته ای پژمرده روی شاخسار
غنچه نشــــکـــفته بیـــجان صدایت می زند

بلبلی کنج قفـــس جــــان داد بی فریاد رس
بلبل جان داده درهجــران صــــدایت می زند

سیدی یابن الحـــسن (عج ) بیمار دشت کربلا
با تنی تبدارو بس ســــــوزان صدایت می زند

گر نباشــــد علم ، آدم می شود گمـــگشته راه
عالِم عــــلم همه اد یــــان صـــــدایت می زند

مکتب شــــیعه اگرچه زنده با نام عـــلیست
بانی و بنـــــیان گــــــــزار آن صدایت می زند

در میان حبس با صد ناله و آه و فغان
بیگناهی کنج یک زندان صــــــدایت می زند

درغریبی و به غـــربت ضـــــامن آهو رضا (ع)
همصـــــدا با مـــــلّت ایران صــــدایت می زند

سیدی مردی ســـــراپا جود و احـــسان و ســخا
صبح و ظهر و عصرو شبگاهان صـــــدایت می زند

سیدی یابن الحسن (عج )جد تو با صد شور و شوق
همصدای جمله مشــــــــتاقان ، صــدایت می زند

عسگری (ع) هم ، سیدی همدوش دیگر عاشقان
از مـــــــیان مرقد ویران صــــــــدایت می زند

سیدی بهر ظهــورت دســـت سوی آسمان
شیعه با صد غصه و افـــــغان صـــدایت می زند

در آیـــــــنه ی دل رخ زیـــــباش هویداست

چون شــرم و حــــیا می کند او از گنه ما

بگرفـته به رخ پرده اگر او ،گـــنه از ماست

از جــنس گــنه دوخــته بر دیـده نـــقابیم

بردار نــقاب و بـــنگر یار هـــــمین جاست

امروز اگـــر ما زگــــنه فاصــــله گــــیریم

آن موعد دیدار همــین مطلــــع فرداست

ما تــشنه و در دشــت، به دنــبال سرابیم

گم کرده رهیم، راه حقیقی سوی دریاست

یک راه فــقط راه وصــــال اســت به دلدار

آن راه ره صــــــاف خداترسی و تقواست

عصـــــیان و گنه بیحدو طاعات بود هیچ

در روز جزا شــــافع ما یوسف زهراست

شعر :علی اسماعیلی

پای تاسر غمم و نیست کــسی غمخوارم

راز دل با کــــــــــه بگویم به که بسپارم دل

نه کسی محرم اســـــــرار و نه کَس دلدارم

چشم من چشمه ی خون از غم هجران و فراق

همنــــشین غمـــــــم و همنــــــــــفس اغیارم

گرچه دورم من از او زنده به عشقش هستم

عشـــــق او جــــان من و دین من و دینـــارم

چـــــشم من مانده به در تا که بیــــاید روزی

تا به قـــــربانگه عشقــــش سر خود بسپارم

من گنه کارم و پا تا سر من جرم و خطاست

دل دلـــــــدار شـــــــد آزرده از این کــــردارم

یوسف فاطــــــمه (عج) تو جرم وخطایم ننگر

بنـــــــگر این که من از دشـــــــمن تو بیزارم

علی اسماعیلی

خـــبر ز دوست ندارد کسی در این عـــــالم

شــنیده ام که بود نازنـــین و خوش ســــیما

به او که فخر هـــمه عالـــــم است می بالم

بدون دوست بود نحس لحظه لحظه ی عــمر

به عشق اوست که نحسی برون شد از فالم

زجــــــام لعل لبــــــش قطره ای اگر نوشــم

شوم رســـــــیده و شــیرین اگر چه من کالم

اگر چـــــــه بود الف قــــــــامــــت من از اوّل

شکـــــست قامتم از درد هـــجر و چون دالم

کــسی که هــــست کمال و جـــمال او بیحد

چگونه وصـــــــــــــف کنم من که الکن و لالم

به عشق یوســــــف زهرا ز درد هجر و فراق

گرفته سر به گریـــــــــبان همیشه می نالم

شعر از : علی اسماعیلی